Ο πολλαπλασιασμός όπως αναφέραμε είναι μια διαδικασία επαναλαμβανόμενης πρόσθεσης και γι’ αυτό το λόγο η διδασκαλία του είναι ανάλογη με την πρόσθεση. Σε μια έρευνά του ο Piaget τόνισε ότι τα παιδιά για να κατανοήσουν τον πολλαπλασιασμό και την διαίρεση πρέπει να έχουν περάσει στο στάδιο της νοητικής σκέψης που απαιτείται: δηλαδή, θα πρέπει να έχουν εμπεδώσει τις έννοιες της πρόσθεσης και της αφαίρεσης, ώστε να μπορέσουν να εργαστούν με κάτι πιο πολύπλοκο, όπως είναι ο πολλαπλασιασμός. Αυτό συμβαίνει διότι στην πρόσθεση ο συλλογισμός που ακολουθείται είναι αθροιστικός, δηλαδή τα αντικείμενα ενώνονται, ενώ στον πολλαπλασιασμό τα αντικείμενα δεν ενώνονται απλώς αλλά τα παιδιά πρέπει να κατανοήσουν έννοιες όπως η αναλογία και η αντιστοίχιση ένα προς πολλά.

Ένας εύκολος τρόπος για τη διδασκαλία του πολλαπλασιασμού στα παιδιά είναι να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν τον πολλαπλασιασμό ως επαναλαμβανόμενη πρόσθεση. Για παράδειγμα η μαθηματική πράξη του πολλαπλασιασμού 2Χ3 μεταφράζεται στην επαναλαμβανόμενη πρόσθεση σαν 2+2+2. Για την επίτευξη του στόχου μας, δηλαδή να κατανοήσουν τα παιδιά τον πολλαπλασιασμό, δεν πρέπει να ξεχνάμε το σημαντικό ρόλο της ρεαλιστικής προσέγγισης στη διδασκαλία των μαθηματικών. Η βιωματική προσέγγιση δεν ασχολείται με αφηρημένες έννοιες και κανόνες που στοχεύουν σε συγκεκριμένες λειτουργίες. Αντιθέτως, στρέφει το ενδιαφέρον της στην οικοδόμηση της γνώσης από τα ίδια τα παιδιά. Σκοπός λοιπόν είναι να εξάψουμε το ενδιαφέρον των παιδιών και ν’ ασχοληθούν με μαθηματικά προβλήματα και αντικείμενα της καθημερινότητας τους, ώστε να μην οικειοποιηθούν απλώς τις μαθηματικές έννοιες, ως κάτι γενικό και αφηρημένο, αλλά να μπορούν να τις χρησιμοποιούν άρτια. Η συγκεκριμένη μέθοδος βασίζεται πάνω στις εξής αρχές:

1. <<Η καθοδηγούμενη επανα-ανακάλυψη>>: Σύμφωνα με την αρχή αυτή πρέπει να δημιουργήσουμε στα νήπια μαθηματικές καταστάσεις ακολουθώντας τους δρόμους της εξέλιξης που ακολούθησε η μαθηματική επιστήμη. Να δημιουργήσουμε δηλαδή στα παιδιά εμπειρίες αντίστοιχες με αυτές που οδήγησαν στην ανακάλυψη των μαθηματικών που θέλουμε να διδάξουμε.

2. <<Η διδακτική φαινομενολογία>>: Σύμφωνα με την παραπάνω αρχή τα μαθηματικά πλαίσια μέσα στα οποία επιχειρούμε να περάσουμε στα παιδιά μια συγκεκριμένη μαθηματική γνώση πρέπει να έχουν μελετηθεί προσεκτικά ως προς τα εξής σημεία: Αρχικά θα χρειαστεί να έχουμε σκεφτεί εκ των προτέρων τις στρατηγικές μάθησης που θα χρησιμοποιήσουμε και δεύτερον να έχουμε εξακριβώσει ότι οι στρατηγικές που θα ακολουθήσουμε έχουν πράγματι αποτέλεσμα και θα διευκολύνουν την επίτευξη του στόχου μας.

3. << Τα αυτό-αναπτυσσόμενα μοντέλα>>: Τα μοντέλα αυτά ακολουθούν ένα μοτίβο και αναπτύσσονται με τη συμμετοχή των ίδιων των παιδιών. Στη ρεαλιστική μάθηση υπάρχει μια συγκεκριμένη πορεία που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε. Αρχικά μεταφέρουμε το διατυπωμένο σε φυσική γλώσσα πρόβλημα στη συμβολική γλώσσα των μαθηματικών, ώστε να προχωρήσουμε στην ανάλυση και δόμηση του μαθηματικού προβλήματος και τέλος καταλήγουμε στην αναζήτηση της λύσης του προβλήματος.